No mes de decembro do ano 2008, nesta mesma páxina, adiantábamos os principais efectos que se ían producir,
no complexo agroindustrial, ante a inminente entrada
dun período de recesión económica. Naquelas
datas era previsible
vaticinar a crise da eco- nomía xeral dados os enormes desaxustes que apreciabamos −especialmente no ámbito inmobiliario−, aínda
que a sociedade negábase a aceptala despois
dun longo período de
crecemento.
O modelo financeiro impulsado coa liberalización dos movementos de capitais facilitou o libre intercambio mundial de grandes
sumas de diñeiro na busca de rendementos rápidos e doados,
moitas veces orientados de cara a actividades especulativas, provocando que a economía financeira
deixara de lado á economía real e á produtiva.
Pasados varios anos, moitos pregúntanse, ¿onde está a saída desta situación
de crise?
Non cabe dúbida de que ante o crack do sistema financeiro, a economía real e, espe- cialmente, a produtiva,
ían soportar todo o custo da desfeita
producida durante os anos
anteriores. Despois de varios anos nesta encrucillada, posiblemente poidamos dicir que
a crise é máis que económica, vai máis aló de tales ou cales decisións no ámbito econó- mico e da propia codicia
dos banqueiros e dos brokers
das bolsas. Pero iso non vamos
tratalo agora.
A decisión dos países da Unión Europea
de adoptar unha moeda común parece agora unha
imprudencia de difícil
solución, especialmente para España, onde o camiño de recuperar competitividade para os sectores
produtivos está resultando
altamente trau- mático, tanto a nivel empresarial como laboral e social. Coa nosa moeda (a peseta),
a depreciación da mesma
permitíanos competir de inmediato, con menor custo empresarial e social. Agora, iso non é posible;
hai que axustarse e competir
sen axuda da deprecia- ción
da moeda. Isto provoca moita máis crispación
e resulta moito máis difícil
de facer; e, ademais, nunca o fixemos antes.
Chegada esta situación, non cabe dúbida de que as administracións deben afrontar os problemas de déficit e endebedamento e vense obrigadas a poñer en práctica medidas de
considerable austeridade fiscal durante varios anos. No camiño quedan numerosos
pro- gramas, axudas e incentivos á economía real. A crise está facendo pasalo mal ao conxun- to da sociedade pero cremos que xa é hora de experimentar con ideas novas e intentar encontrar entre todos unha saída.
O malestar social débese
canalizar co obxectivo de cambiar o actual sistema económico de cara a outro máis competitivo e sempre, centrado nos sectores produtivos. En qué sectores e actividades
podemos ser máis competitivos?. Que debemos facer para logralo?.
Pois iso, no noso agro e na nosa agroindustria debería- mos poñernos a traballar canto antes para dar resposta
ás preguntas e achegar, a pesar
da crise fiscal, apoios públicos
para lograr os obxectivos que actúen de palanca sobre a economía do conxunto dun sector.
Se estamos ante recursos públicos
escasos, o apoio ao asociacionismo económico- empresarial debe ser prioritario: esixindo efectividade, profesionalidade e capacidade de
xestión. Neste senso, consideramos que un obxectivo
inmediato debe ser desenvolver
unha integración das entidades asociativas para dotalas dunha maior eficacia e competi- tividade fronte ao poder das industrias, dos intermediarios e, sobre todo, da distribución. No agro galego e, en moitas das súas cooperativas, o eido pendente
segue sendo a comercialización. Moitas das vendas das cooperativas continúan a ser a granel, sendo
a porcentaxe dos produtos
comercializados con marca propia, moito
máis baixo. O reto é a concentración da oferta agrogandeira e a integración das cooperativas. Os orzamentos para logralo son reducidos. O efecto agardado
para o sector é unha clara mellora das rendas dos agricultores e gandeiros en todos os ámbitos
produtivos
que actuarán
de palanca do agro en xeral. Debemos poñernos en marcha.
