Cooperativismo integrador

Cando se comeza unha nova etapa tendemos a planificar corrixindo erros, se os houbo, adaptándonos á nova realidade, se é o caso, ou pensando en avanzar con sentido positivo para mellorar na fidelización e nos resultados.

Somos dos que pensamos que non se trata dunha disxuntiva, ou isto ou aquilo, senón de compaxinar as tres posibles actitudes: non todo  se fai sempre ben; a realidade cambia constantemente, e nestes tempos máis aínda; nun mundo tan competitivo, innovador e creativo, non hai outra cousa máis positiva que avanzar.

Por tanto, revisar, reflexionar e programar son tres etapas dunha mesma realidade. Pero  isto non  sae  dun  cerebro máxico senón dun esforzo colectivo, nunca é resultado dunhas eleccións estatutarias, senón, máis ben, dun equipo humano que poña moito empeño en mellorar apoiándose en todas as sinerxías e forzas que conflúen nese momento, sen esquecer a ninguén, aproveitando todas as oportunidades e fortalezas que se presenten.

Deterse ou laiarse non achega nada.

En AGACA estamos ante unha realidade nova, pero non o digo só porque o equipo que conforma o Consello Reitor sexa, en parte novo, porque aínda que os que chegan novos ou con responsabilidades diferentes, deban achegar  o  mellor  de  si mesmos, tamén  sufrimos  a  perda  dos  veteranos que se foron, tres persoas entrañables, cada cal mellor, que deron o mellor de si mesmos para acadar importantes retos. Por iso, para eles o noso recoñecemento e agradecemento, pero tamén lles pedimos que sigan axudando a construír este cooperativismo que se fixa novas metas.

Os que quedamos, os que seguimos, debemos propoñernos avanzar con entusiasmo para construír un cooperativismo con vocación integradora. Temos que caer na conta de que somos moi pequenos e de que perdemos moito tempo en “reparacións” e no camiño, e analizar en profundidade que a agresividade dos mercados, o intento de monopolizar da gran distribución, a falta de creatividade que agora se di “innovación”, afóganos na monotonía conservadora de subsistencia, no mellor dos casos.

Non podemos permitir que as cooperativas que están integradas con nós perdan forza ou se debiliten arrastrando a moitos socios que tanto loitaron e tanto sacrificaron por manterse vivos.

O noso minifundismo  cooperativo  debilítanos, as nosas estruturas pesadas en proporción á nosa facturación e produción, arruínannos.

Temos exemplos claros nestes últimos tempos, exemplos claros da nosa capacidade integradora e creativa: aí está a compra de CLESA por 10 cooperativas socias, ACOLACT, que xa produce  sobremesas e derivados lácteos que poñen valor engadido ao produto dos nosos socios; tamén UCOGA, unha correduría de seguros que aínda nos seus albores xa promete optimismo  para as sete cooperativas que a constituíron e que se propón integrar inmediatamente algunhas máis; igualmente  importante   o  proxecto  comercial de HORTA, que xa se ve desbordado para poder subministrar produtos de máxima calidade e cumprir os compromisos adquiridos coa gran distribución que apostou por nós; agora  APROLACT, S. Coop. Galega, a OPL das cooperativas, unha Organización de Produtores constituída por nove cooperativas que reúnen unhas 360.000 toneladas de leite, pero que segue traballando en avanzar de cara a unha dimensión  supraautonómica.

En conclusión, teremos que facer un esforzo especial por integrarnos entre nós e dar pasos para integrarnos con outras cooperativas coas que coincidamos en obxectivos. Xa se ve que o tema é importante e que merece a pena dedicarlle un tempo para considerar alternativas, pero haberá que comezar a construír un ambiente favorable colaborando e integrándonos en todo o que sexa posible: comercialización, persoal téc- nico, programación, órganos de dirección, etc. Por algo se empeza, mellor dito, hai que seguir avanzando.

Axúdanos a caer na conta da importancia de facer  cooperativas  fortes,  a  nova Lei de Integración  Cooperativa  que se acaba de aprobar no Congreso, que podería ser obxecto doutro debate.