No Libro Branco do Cooperativismo en Galicia maniféstase que “nos tempos
de recesión económica,
nos tempos de crise e
reestruturacións empresariais, a tendencia das cooperativas é xustamente a
contraria e rexístranse significativas cifras porcentuais de crecemento do
emprego cooperativo”. Defínese á cooperativa
coma un modelo de empresa “anticíclico”, que navega mellor que outras formas
empresariais en épocas de crise, que destaca pola súa adaptabilidade ás novas
condicións económicas e sociais. É certo que, na súa gran maioría, a crise
colleu ás cooperativas operando na “economía real”, tal como manifestou un
destacado dirixente cooperativo galego, lonxe das economías virtuais que
moveron a moitas empresas nos dez primeiros anos deste século.
Pero, temos que recoñecer que as cooperativas poderiamos facer máis nestes
tempos convulsos, e non podemos dar mostras de satisfacción mentres non
logremos progresar a maior ritmo, con criterios
de máxima eficiencia, baixo os principios de profesionalidade e
rigor. Podemos caer na soberbia, que
pode converterse nunha verdadeira, destrutiva e persistente enfermidade
contaxiosa entre os cadros dirixentes das nosas empresas. Nos acontecementos
cooperativos dos últimos anos, vemos como a soberbia se apodera de dirixentes
cooperativos, pero tamén de partidos políticos e gobernos nas súas actuacións
coas cooperativas e cos seus proxectos.
A soberbia, “pecado capital” emparellado
dende tempos remotos coa ira, a gula, a luxuria, a avaricia, a preguiza e a
envexa, móstrase baixo unha máscara de retórica de sinxeleza e de modestia. Non só
é un “pecado
capital” para os cristiáns,
senón que nas cooperativas os soberbios amósanse coma servidores do colectivo
social, pero resultan sumamente individualistas, a veces, ata a paranoia. Hai dirixentes que
descoñecen a humildade, saben pouco do respecto ós seus propios socios, ós seus
propios compañeiros de responsabilidades directivas.
Vivimos tempos difíciles nos ámbitos económicos, sociais e agrarios, onde
miles de persoas
e de empresas o
pasan mal ou
desaparecen. Non son momentos de
egocentrismo e narcisismo, senón de
compaixón e comprensión. Non son épocas de autoloanzas, vaidade e
desprezo polos que non souberon/puideron superar as
dificultades. Pero, tampouco
é o intre axeitado para
agardar sentado. Son tempos para poñerse en contacto cos dirixentes
doutras cooperativas irmáns (do contorno, do sector, de valores,...), dialogar,
intercambiar perspectivas e proxectos,
mirar cómo se pode potenciar e
fortalecer ás cooperativas conxuntamente, e por ende, a todos os cooperativistas
socios das mesmas, a nosa razón de ser e existir. Máis que
nunca, necesítase xuntar forzas,
compartir proxectos máis ambiciosos na transformación e comercialización de
produtos agrícolas e gandeiros, medrar na cadea de valor neste intre de grandes
cambios, pero tamén de oportunidades empresariais. Vivir continuamente na borracheira de egocentrismo e narcisismo
non permite avanzar e desenvolver ás cooperativas. Por iso, só con
humildade, empatía e comprensión as cooperativas galegas podemos
dar pasos de xigante e ser máis
eficientes para o
conxunto dos nosos socios, agricultores
e gandeiros.
No hay comentarios:
Publicar un comentario